Het is algemeen bekend dat het een hele onderneming is om zelf spullen/donaties naar een ander land te brengen. Continu worden je idealen, humanitaire ambities op de proef gesteld. Net zo belangrijk is geduld, wachten, niet opgeven, doorgaan. Weer 200% alles geven. Om gewoon anderen te helpen. Groepen die het nodig hebben. De ene keer verloopt een transport probleemloos, notabene zonder de vereiste documenten! De andere keer gaat dat moeizaam, mét de vereiste papieren. Het is nooit perfect. En altijd weer een verrassing.
VLA-DOBRO helpt graag de bevolking in Macedonie. Dat doen we vrijwillig in onze vrije tijd. Goed bedoeld. Soms actief, dan weer minder. Net hoe het uitkomt. Er echter zijn grenzen. Omdat we meerdere keren hebben ervaren (we weten ‘t en toch gebeurt het) hoe ambtenaren en instanties in Macedonie afspraken en toezeggingen niet nakomen, we geconfronteerd worden met welles-nietes irritaties, van-het-kastje-naar-het-muurtje worden gedirigeerd heb ik iets moeten doen dat pijn in m’n hart doet. Maar ik heb er geen spijt van.
Een donatie – ruim 200 gebruikte (in goede staat) sport tenues (in allerlei maten), tientallen trainingspakken en jassen – zijn niet naar Macedonie gebracht. Vanwege de hierboven beschreven hobbels. VLA-DOBRO heeft deze spullen gedoneerd aan kinderen in Moldavie, Roemenie en Ukraine. Door ze te schenken aan Dorcas in Zaandijk. Dit is een christelijke internationale hulporganisatie die actief is in Oost-Europa en Afrika. Zij hebben een groot netwerk en beschikken over geoliede transport mogelijkheden. Daar kunnen wij niet tegenop. Helaas rijden ze niet op Macedonie. Dit leek ons de ideale uitweg, plan B.
Ergens in de wereld zijn schoolkinderen blij. Dat maakt alles weer goed en dankbaar.